Naaifrenzy part 4.

In navolging van Madame Zsazsa, na ook de granen van haar te hebben gekregen, ziehier twee bedbeesten/granenkussens voor de kinderen.

Een stoer en griezelig exemplaar voor zoon:

Een bloem voor dochter:

Allebei in zachte overschotjes van fleece en "borg" (van in een te klein en versleten berenjasje).

Naaifrenzy part 2.

Ja hoor, we blijven bezig.

Een broekje in tweed voor N:
(voor de geïnteresserden: ook helemaal "gevoejerd" in katoen want het "pikte")

Een pyjamabroekje voor N uit een overschotje indonesische stof:

En een pyjamabroek voor W, ook van indonesische batikstof:

Naaifrenzy part 1.

Ik hoorde het al een paar keer: allez stilgevallen qua naaien?

Neeneenee!! Sinds ik naailes volg zit ik in een heuse naaifrenzy. Vandaag dus deel 1.
Dé pyjama's voor de kinderen, eigenlijk al klaar op kerstavond, nu pas op de Pixie blog. Ach ja, u moet maar denken, het kind kan toch niet alles tegelijk doen hé.

Eentje voor C:



En ook één voor N:

De numo.

Bomma: Amaai, wie is dat?
Ik: Ah bomma, dat is toch Frieda Van Wijck hé.
Bomma: FRIEDA VAN WIJ(H)IJK?
Ik: Ja zenne.
Bomma: Dan toch in haar jonge jaren zeker.

Morenfin, die krasse knarren toch. Maar ja, hoe worden wij later misschien.

Krijten op school.

Ik: Wow, jouw broek!
N: Ja mama, maar jij zegt toch altijd dat het niet geeft en dat jij een wasmachine hebt!
Ik: Ja jongen dat is waar.
:D

Feest!

En ik beloof plechtig dat ik volgend jaar beter mijn best zal doen voor deze blog, alstemblieft. Echtig en techtig.

Sinterklaas.

Ik ben soms geen sympathiek mens. Ik erger mij vaak, nodeloos erg moet ik zeggen, aan het leven in al z'n onbenulligheden.
Waar ik een godsgruwelijke hekel aan heb zijn ouders die onder het mom van ik-lieg-nooit-tegen-mijn-kinderen, het hele Sinterklaasgebeuren verknallen. Verknoeien dus, voor hun kinderen, voor zichzelf, voor de anderen.

Zo ook sommige mensen die ik normaal gezien onder de noemer vrienden klasseer. Toen hun kinderen nog de leeftijd hadden om echt te geloven kirden die al op de speelplaats "de sint is dus wel niet echt hé, haha". Resultaat, ze werden nergens meer gevraagd om te komen spelen tijdens deze periode. Leuk voor die gasten. Raar vonden de ouders in kwestie.

Nu we zelf kinderen hebben, is er nu ook weer zo'n mens in de kennissenkring. Ik placht dan altijd te zeggen, ja, leuk voor de mensen die wel willen dat er genoten wordt van de sintperiode. Oh, maar dat was geen enkel probleem, ze had haar kinderen vertelt dat die Sint toch niet echt was, maar dat dat toch hun geheim was. Domme andere kinderen, hahaha. Leuk leuk leuk.

Tot vanmorgen. N zegt in bed met puppy-ogen, mama, E zegt dat de Sint niet echt is en dat hij niet echt bestaat en dat ...

Wiebeltandje.

N had een wiebeltandje. Een eerste los tandje. En trots dat hij was! Ik denk zelfs dat hij het laatste kindje in z'n klas was dat begon te wisselen.
Vandaag stond het wel erg los, zo los dat het steeds naar voren viel. Lastig zei N.
En plots was het eruit. Hij hield het vast in de palm van z'n groezelig handje, zo klein.

Het deed me denken aan iets uit Peter Pan dat ik altijd heb onthouden. Wat verschillende keren in het boek staat is dat de reden waarom mensen zo gecharmeerd zijn door Peter Pan is: ... but the most entrancing thing about him was that he had all his first teeth.

Maar ja, zo'n gat heeft ook wel iets natuurlijk ;-)

Draagdoek.

C sleurt haar pop overal mee naartoe. En alhoewel er niet zoveel mensen zijn in onze vrienden- en familiekring die veel draagdoeken gebruiken, heeft ze dit toch zelf bedacht. De ideale manier om de pop overal mee te nemen, en je handen vrij te houden. En gelijk heeft ze. Geniaal toch ;-)
Of zou ze het zich nog herinneren hoeveel tijd ze zelf in zo'n ding heeft doorgebracht?

Sfinks.

De weergoden waren Sfinks weerom niet echt goed gezind. Maar och, we mogen niet klagen.

Het was nat, modderig en koud. Maar ook gezellig en plezant. Er zat voldoende rum in de cocktails, de pannenkoeken waren warm, de wokskes lekker en spicy, de muziek bij wijlen prachtig en het gezelschap meer dan fijn. Ook enkele geesten van een ver verleden waren present. Twintig jaar is erg lang om iemand niet te zien, over een trip down memory lane gesproken. Toch wel fijn om dan te merken dat je nog altijd goed weet wat te vertellen en te mijmeren over vroeger.

Kunst.

Kunst volgens de kleintjes.
Wat heb je nodig: opgespannen doeken bij casa. De verf is plakaatverf of acryl. En dan nog glitters, papieren zakdoekjes, eventueel zelfgemaakte sjablonen en vormpjes om mee te stempelen of te rollen.
Ook eventueel wat bijsturen anders krijg je in het geval van m'n dochter één egale zwartbruine smurrie ;-)

Dochter C, 2,5 jaar:


Zoon N, 5,5 jaar:

Zinsbouw volgens Dochter en Yoda.

Dochter heeft de kunst van het praten al aardig onder de knie. Gezellig tatert ze er de hele dag op los. Hele verhalen passeren de revue. Niet gehinderd door enige kennis van de gramatica. Een voorbeeld: Ikke vallen, stoel hoog, baf, hard wenen, weeeiii, tut hebben, mama lief. Of: Koek krijgen ja. lekker vinden mij, ja!

Onlangs toen ik ging slapen murmelde ze nog in haar slaap: Buiten spelen ja, leuk vinden mij :-)

Moederdag.

Moederdag vierden we in onze familie altijd op 15 augustus. Maar ja, sinds Zoontje naar school gaat, maken we daar maar twee dagen van ... de tweede zondag van mei is dus ook al moederdag! Leuk, als er gefeest mag worden doen we mee. En zeg nu zelf, dit kreeg ik van Zoontje ... schattig niet? (psst, het is een servietring)

Play-Doh.

In een ver verleden werkte ik voor een speelgoedbedrijf, het klinkt misschien leuk, en dat was het bij momenten zeker. Veel, heel veel gelachen en plezier gemaakt.
En de extra legale (en illegale) voordelen kunnen ook tellen. Zoveel stalen speelgoed moesten we op tijd en stond opruimen om niet te verzanden in een kantoor dat klaar is voor Tante Kaat of erger nog Sien en Maria :-)
Wat deden we dan met dat speelgoed, zal de ijverige lezer zich vast afvragen ... wel, een groot deel bevind zich ten huize Pixie, dat spreekt voor zich.

Hieronder een voorbeeld van de (fake) Play-dough die we toen in de collectie hadden. Van zolder gehaald, afgestoft en de verdroogde dough weggesmeten. De kindjes vinden het alvast zalig. Maar pas op, het kan moederlijke gevoelens oproepen ;-)






Lief hé.

BAF!

Ik ben gisteren met Man z'n auto tegen de mijne gereden ... qua stupiditeit kan dat tellen vind je niet? Maaaarr ... er waren verzachtende omstandigheden, twee om correct te zijn.

1. We waren naar het schoolfeest geweest, Man was BOB en ik had "wat op". Let wel ... tipsy, niet dronken hé.
2. Man zet nooit zijn handrem op, en laat (wegens saaie technische redenen, waar ik jullie niet mee zal vervelen) altijd zijn auto "in eerste" staan.

Dus, om een lang verhaal kort te maken ... ik ga even snel Man z'n auto verzetten (1 meter achteruit rijden) om meer plaats te creëren om met de mijne te parkeren. Resultaat ... ik start, en daarop maakt de kar een sprong (echt waar: een SPRONG) naar voor. BAF, tegen de mijne, zucht.

Resultaat: Kinderen in halve shock (allez ja, verschoten), Man z'n plastiekje van knipperlicht kapot en een ferme deuk.

Aan de mijne is niks ... alleen een schaafwondje aan de bumper ;-)

Het begin van alles.

Gisteren met m'n vijfjarig zoontje naar toneel geweest, en het was prachtig!
"Het begin van alles" van vzw Luxemburg.

Het was grappig, ontroerend, inventief en liefdevol ... kortom ... leuk voor zowel moeder als kind.
Over vriendschap, forsbollen, mémé, 1000 geurzeepjes, roze steppen, seventies bloemekesbehang, lievelingskleur groen ("hé mama, mijn lievelingskleur is ook groen hé, hé, hé"), doodgaan, gitaar spelen op een tennisraket, zachte schoten van bomma's, smikkeltaart, tellen tot 20, kruipen in "uw holleken" en stoem stoemer stoemst :-)

Bolderkar.

De knoop is doorgehakt. We hebben er één gekocht. Onze eigen bolderkar!



Direct twee lagen vernis erop en volgens de regels van de kunst "gepimpt". Een mens kan niet sukkelen voor 55 euro nietwaar?
We hebben de kar dan meteen maar getest in Planckendaal, met (relatief) nieuwe vrienden L&C en hun kinderen L&R&J. Het was een zeer fijne dag, heel relaxed ... niets moest en alles mocht ... mmm het zomergevoel.

Badpret?

Met Zoontje hadden we nooit een badprobleem, altijd dikke pret badsgewijs.

Dochtertje is een ander paar mouwen. "Komaan, we gaan in bad", wordt altijd op een luid "NEE!" onthaald. Vooral haartjes wassen is geen sinecure. Badkamer nat, mama kletsnat en Dochtertje in halve hysterie.

Onderstaande prent uit de fantastische reeks "Calvin & Hobbes" laat perfect zien wat ik zeggen wil ;-)


Copyright "Calvin & Hobbes" - Bill Watterson.

Boomhut bij B&B: het resultaat.

Ziehier de finale versie, al goed gebruikt.

Kleine aanpassingen tov het originele plan zijn er legio, maar het opvallendste is de positie van de trap. De ingang en trap zijn niet aan de buitenkant van de hut, maar in het midden, onderaan. Veel veiliger. Het luik kan binnenin gewoon worden gesloten, zodat je toch nog genoeg ruimte hebt.





Katrollen met emmers zijn onmisbaar bij de beter boomhut, voor het transport van sapjes, ijsjes en koekjes ;-)

Boomhut bij B&B: het ontwerp.

Een boomhut hoort bij het goede leven. Van kinderfantasieën tot volwassenendromen. Van ravotten in de natuur tot geschaafde knieën. Van wilde tochten tot verliefde harten. Enfin, je weet wat ik bedoel.

Gelukkig hebben Bompi en Bonneke plaats genoeg in hun tuin en niet onbelangrijk ... een boom.
Vandaag deel 1: het ontwerp.







Tekeningen copyright Bompi