Sinterklaas.

Ik ben soms geen sympathiek mens. Ik erger mij vaak, nodeloos erg moet ik zeggen, aan het leven in al z'n onbenulligheden.
Waar ik een godsgruwelijke hekel aan heb zijn ouders die onder het mom van ik-lieg-nooit-tegen-mijn-kinderen, het hele Sinterklaasgebeuren verknallen. Verknoeien dus, voor hun kinderen, voor zichzelf, voor de anderen.

Zo ook sommige mensen die ik normaal gezien onder de noemer vrienden klasseer. Toen hun kinderen nog de leeftijd hadden om echt te geloven kirden die al op de speelplaats "de sint is dus wel niet echt hé, haha". Resultaat, ze werden nergens meer gevraagd om te komen spelen tijdens deze periode. Leuk voor die gasten. Raar vonden de ouders in kwestie.

Nu we zelf kinderen hebben, is er nu ook weer zo'n mens in de kennissenkring. Ik placht dan altijd te zeggen, ja, leuk voor de mensen die wel willen dat er genoten wordt van de sintperiode. Oh, maar dat was geen enkel probleem, ze had haar kinderen vertelt dat die Sint toch niet echt was, maar dat dat toch hun geheim was. Domme andere kinderen, hahaha. Leuk leuk leuk.

Tot vanmorgen. N zegt in bed met puppy-ogen, mama, E zegt dat de Sint niet echt is en dat hij niet echt bestaat en dat ...