Hey Jack kerouac.

Ik vond dit filmpje op youtube. Eigenlijk zonder geluid, maar voor het effect een jazzy nummer op gezet, foefoefijoe jazz, zo heb ik hem graag. Een aaneenschakeling van sfeerbeelden. Het is er allemaal ... auto's met chroom, een jaren '50 New York, jazzclubs, Alan Ginsberg en Jack Kerouac. En helemaal op het einde Neil Cassady. Behind the wheel. Alleen zijn achterkant, zijn handen meestal niet op het stuur.
Vreemd om zulke mythische figuren als Jack Kerouac te zien bewegen, wandelen, praten.


Mijn favoriet stuk uit "On the road".
..., because the only people for me are the mad ones, the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, desirous of everything at the same time, the ones who never yawn or say a commonplace thing, but burn burn burn ...

Truman Capote zei ooit over deze man: "That's not writing, it's typing."
Ik wou dat ik zo kon typen.

Mainstream geweld.

Waar komt die plotselinge fascinatie voor extreem geweld nu vandaan? Waarom is horror en gruwel plots mainstream geworden.
Waar je vroeger naar de horrorsectie van de videotheek moest, kan je nu terecht bij je locale Delhaize voor en portie bloed en marteling. De Saw-box, alle delen in een actiepack, naast Shrek 3. Doe er dan gerust nog een paar dvd's bij van de reeks van Hostel, vlakbij Strawberry Shortcake. Voor ieder wat wils. Dankuwel.

Ik zag gisteren naar Sin City. Ik kan dat meestal wel smaken, een adaptatie van een comic, ofte Graphic Novel. En zeker van een supertalent als Frank Miller ("300"? iemand?)? Ontzettend knap gemaakt, zit in elkaar als een zwitsers horloge en oogt adembenemend.

Maar ik dacht toch af en toe, bweikes, en morenfin. Zoveel extreem geweld en sadisme. Ik werd er eigenlijk bij wijlen niet goed van.

Ik word soft, zoveel is zeker.

I blame the kids.

Dune.

Vanavond! Dune op TV. Zo laat dat het alleen doenbaar is voor videorecorders of voor de slapelozen. Deze film is van 1984, meer dan 20 jaar oud! Van David Lynch dan nog. En ik vraag me, met een bang hartje, af of hij niet hopeloos verouderd zal zijn.
Maar als ik naar dit filmpje kijk denk ik van niet. Oef.

Lood.

Kwaad word ik hiervan.
In een reportage van National Geographic over High-tech trash, staat deze foto. (Copyright: National geographic)


Genomen in een arm deel van New Delhi staat een man lood te smelten in een pan, recyclage van computer moederborden. Zijn familie gebruikt diezelfde pannen om in te koken ... een waarschijnlijk bijna dodelijke gewoonte. Slik. Zo triestig vind ik dat, zo triest.

En ik word daar dus kwaad van. Kwaad omdat er hier mensen zijn die van zagen de nationale hobby gemaakt hebben. En dat terwijl er mensen zijn die nog niet genoeg ijzeren kookpotten hebben om fatsoenlijk voor hun familie te zorgen. Bah.

Ecotopia.

Ik ben een herlezer.
Er bestaat geen achtergrondboek, zoals je ook achtergrondmuziek kan hebben, maar ik lees sommige boeken keer op keer weer. Vooral omdat ze me een bepaald gevoel kunnen geven.
Sommige boeken vind ik bijvoorbeeld echte winterboeken, zoals "The secret history" van Donna Tartt of "Heksenkind" van Monica Furlong. Anderen lees ik meer in de zomer, maar enkelen kan ik blijven herlezen.

Eén daarvan is "Ecotopia" van Ernest Callenbach. Science fiction van de bovenste plank, geschreven in 1975.
In "Ecotopia" gaat de schrijver William Weston als eerste buitenlandse journalist in 1999 de staat Ecotopia bezoeken. Ecotopia heeft zich in 1980 afgescheiden van de VS, en in dit betrekkelijk nieuwe land staan milieu, gezondheid en welbevinden op de hoogste plaats. Weston bezoekt het land, de mensen en uiteindelijk de president. De roman is het relaas van zijn zoektocht naar het ware gelaat van Ecotopia en vind ook zichzelf een beetje terug.

Je moet het natuurlijk in "zijn tijd zien", het boek is geschreven in de post hippie tijd en bevat nogal wat clichés. Zo worden er nogal wat kruidige sigaretten gerookt en vrije liefde bedreven, en wat de verpleegsters doen, tja, beste lezers ... daar moet je het boek dan maar eens voor lezen ;-)

Cocosmelk.

Ik ben zo iemand die je in de supermarkt steevast de ingrediëntenlijst op de pakjes ziet lezen. Ik hou namelijk niet zo van talrijke E-nummers, maar nog minder van de mysterieuze "aroma's", en al helemaal niet van de smaakversterkers (natriumglutamaten e.d.).

Vandaag in de lokale supermarkt, wil ik naar goede gewoonte mijn een voorraad cocosmelk kopen, want bij ons is dat namelijk heel snel op. Het gaat in roerbakgerechten, soepen, sauzen en zelfs in sommige cocktails.
Nu is het zo dat ze twee varianten hebben, één van een Maleisisch merk en één van het huis. Beiden in een bijna identieke verpakking, paars voor de kenners.

Die van het huis is stukken goedkoper, en even lekker vind ik mahaar ... wat een verschil als je de ingrediëntenlijst erop naslaat.

• Maleisisch merk: Kokosnoot extract (80%), water.
• Huismerk: kokosmelk, emulgator (E471), verdikkingsmiddel (E415, E410, E412, E407, E466), conserveermiddel (E330, E223)

Daar word ik echt nijdig van, wat een hoop brol terwijl het blijkbaar ook zonder al die rommel kan, begrijpe wie begrijpe kan.

Dæmon.

The Golden Compass, nu is er de film.
Laat die misschien even voor wat hij is, en lees eerst de trilogie van Philip Pullman "His Dark Materials": Northern Lights, The Subtle Knife en The Amber Spyglass.

Voor mij het meest fascinerende uit deze trilogie zijn de dæmons. In de wereld van Lyra Belaqua leeft de ziel van de mensen buiten hun lichaam, in de vorm van een dier, je dæmon. Het dier is altijd van de andere sexe, en blijft je hele leven bij je. In de kinderjaren kan een dæmon zo vaak veranderen als maar nodig is, als je volwassen wordt krijgt je dæmon zijn (of haar) uiteindelijke vorm.

Benieuwd hoe jouw dæmon eruit zou zien moest jij in de wereld van Lyra leven? Kijk dan hier

De goddelijke Elliott Smith.

Ik heb het geluk gehad Elliott Smith z'n muziek te leren kennen, een paar jaar voordat hij zelf vertrok naar de eeuwige concertvelden. Het hoe en wat van zijn dood blijft tot op heden een vraagteken ... zelfmoord (most likely) of moord (ook niet ondenkbaar). Zijn talent staat echter buiten kijf.

Nu soms nog betrap ik mezelf erop dat wanneer ik (hééél zelden) een nummer van hem op de radio hoor, ik denk, och ja ... hij is dood. Zo jammer, zo'n verlies.

Ik heb Elliott Smith drie keer live gezien. Eén keer in een afgeladen volle Vooruit in Gent, één keer in een halflege Ancien Belgique en de laatste keer met tweehonderd man in "den" botanique. Ik stond elke keer helemaal vooraan, aan zijn voeten als het ware, hoewel ik helemaal niet het adorerende type ben.

Hij gaf helemaal niet de indruk om de wereldvreemde, angstige, in zichzelf gekeerde man te zijn waar hij altijd voor versleten wordt. Vreemd dat wel, maar ook goedlachs en sympathiek. Ik verwachtte altijd om hem gewoon daarna bij de bar aan den toog aan te treffen met een pint. Blijkbaar ging zijn goesting uit naar wat straffer spul, spijtig maar helaas.

Hier een filmpje, clipjes was niet echt iets voor hem, u kan er het internet op naslaan. Ditmaal zonder gitaar, alleen met piano. Het nummer uitgekleed tot de bare necessities, zie maar wat u ervan vindt. Ik vind het alvast zeer mooi.

Nog stokken.

Ik geef de stokken, jaja, zowel stok 1 als stok 2 door aan:
Arq en aan Loving Mum, want die moet net als ik dit jaar maar eens wat werk maken van haar blog ;-)

Stok 2.

3 bands en/of artiesten die ik dit jaar heb leren kennen?
Eén van de beste CD's van het jaar moet ongetwijfelt "Back to Black" van Amy Winehouse zijn. Wat een stem, wat een presence. Ze klinkt even zwart als de titel van haar album, maar is duidelijk wit. Knap Rehab

Beirut. Raar, begeesterend. Waaw. Snel luisteren naar Postcards from Italy

Blackpool, de serie. Onlangs op Canvas. Bizar, maar zoals alleen de engelsen dat kunnen. Let vooral op David Tennant, ook de nieuwe Doctor Who. Oh ja, een waarschuwing: in deze serie beginnen de mensen soms plots te zingen.
Alleen voor de romantici onder ons hier


3 dingen die ik heb meegemaakt, gehoord,… en die me altijd zullen bijblijven?
Zieke kinderen die een beetje kreunden in de zetel liggen zijn volgens sommigen onder ons "ongezellig".

Dat we niet alleen op forums LOL zetten, maar dat we ook in't echt goed kunnen lachen.

3 (vreselijke) blunders die ik sinds dit jaar op mijn naam heb staan?
"Verander Stem" op een website is geen link naar een website om door stemoefeningen een mooiere stem te krijgen.

Nota aan mezelf, als leveranciers een nieuw huishoudelijk apparaat komen brengen (in dit geval een Smeg gasfornuis), eerst even kijken of er geen dood knaagdier onder het oude ligt. Kwestie van "schomtelijke" momenten in het vervolg tot een minimum te beperken.

3 dingen die me héél stiekem ongelofelijk trots maakten?
Dat de mooiste tekeningen die aan de muur in de klas hangen, meestal die van mijn kinderen zijn.

Dat mijn kinderen heel ongegeneerd kunnen zeggen "ik hou van jou mama".

Dat vrienden, als ze iets zelfgemaakt van mij krijgen al zeggen: "ooh, een echte Pixie"!

Stok 1.

Wat wilde jij later worden toen je nog een kind was?
Eerst archeoloog (in Egypte!) daarna boerin of filmactrice (natuurlijk, wat dacht je)

Wat ben je dan uiteindelijk geworden?
Grafisch vormgever, en nu thuisblijfmama. En misschien vanaf volgend jaar ook een beetje boerin ;-)

Hoe wilde je er als kind later uitzien?
Euhm, als Marilyn Monroe, of anders die griet van "The Dukes of Hazzard". Ik weet het, ik weet het roloog roloog roloog.

Hoe zie je er nu uit?
Ik heb me laten vertellen door deze mevrouw dat ik eruit zie als, en ik quote even "een hippe Mona Lisa". Daar kan ik me wel mee verzoenen. Kunt u zich daar ook iets bij voorstellen?

Hoe zag de man van je dromen eruit als puber?
Lang, slank en donker.

En wat is het in het echte leven geworden?
Lang, slank, donker, energiefundamentalist, heel groen en intelligent
;-) en heeft nu ook zijn allereigenste webstek: hier

Hoeveel kinderen wilde je later, en op welke leeftijd?
Ik wilde geen kinderen, nooit, jamais, geen denken aan. Ik wilde een nummerplaat met KNT erop.

Wat is het uiteindelijk geworden, of wat zal het wellicht worden?
Twee bloedjes, 6 en 3. En ik zie ze graag, jong ... zo graag.

Wat was als kind je lievelingseten, en wat lustte je totaal niet?
Lasagna, en ik haatte lever en aanverwanten.

Lust je dat nu nog niet, of heb je andere favorieten?
Nee jong, organentoestanden mogen ze houden. Ik lust de Italiaanse toestanden nog graag, maar geef mij nu maar Indisch, Thai, Vietnamees, ...

Stokken a galore.

Aiaiai, amaai amaai amaai. 2 stokken krijg ik in m'n schoot geworpen op nieuwjaarsdag. Toch een goed begin van het jaar ... ze zien mij graag ;-)
Dankuwel de Bleke en Stientje.