De goddelijke Elliott Smith.

Ik heb het geluk gehad Elliott Smith z'n muziek te leren kennen, een paar jaar voordat hij zelf vertrok naar de eeuwige concertvelden. Het hoe en wat van zijn dood blijft tot op heden een vraagteken ... zelfmoord (most likely) of moord (ook niet ondenkbaar). Zijn talent staat echter buiten kijf.

Nu soms nog betrap ik mezelf erop dat wanneer ik (hééél zelden) een nummer van hem op de radio hoor, ik denk, och ja ... hij is dood. Zo jammer, zo'n verlies.

Ik heb Elliott Smith drie keer live gezien. Eén keer in een afgeladen volle Vooruit in Gent, één keer in een halflege Ancien Belgique en de laatste keer met tweehonderd man in "den" botanique. Ik stond elke keer helemaal vooraan, aan zijn voeten als het ware, hoewel ik helemaal niet het adorerende type ben.

Hij gaf helemaal niet de indruk om de wereldvreemde, angstige, in zichzelf gekeerde man te zijn waar hij altijd voor versleten wordt. Vreemd dat wel, maar ook goedlachs en sympathiek. Ik verwachtte altijd om hem gewoon daarna bij de bar aan den toog aan te treffen met een pint. Blijkbaar ging zijn goesting uit naar wat straffer spul, spijtig maar helaas.

Hier een filmpje, clipjes was niet echt iets voor hem, u kan er het internet op naslaan. Ditmaal zonder gitaar, alleen met piano. Het nummer uitgekleed tot de bare necessities, zie maar wat u ervan vindt. Ik vind het alvast zeer mooi.