China girl.

Deze wahm (www.kikisj.be) deed me aan iets denken (kijk vooral naar het schattige kleedje) ... mijn allereerste werkstukje op mijn naaimachine was dit chinese kleedje. Let vooral op de borduursteek op de bias band, ik dacht eerst dat ik dat toch nooit zou gebruiken. Verre van! Ik heb die borduursteken al heel veel gebruikt. Plezant!

Kunst.

Kunst volgens de kleintjes.
Wat heb je nodig: opgespannen doeken bij casa. De verf is plakaatverf of acryl. En dan nog glitters, papieren zakdoekjes, eventueel zelfgemaakte sjablonen en vormpjes om mee te stempelen of te rollen.
Ook eventueel wat bijsturen anders krijg je in het geval van m'n dochter één egale zwartbruine smurrie ;-)

Dochter C, 2,5 jaar:


Zoon N, 5,5 jaar:

Voor luie dagen.

Een enkel/teenbandje(ketting?) voor warme, zwoele dagen. Benodigdheden: Kraaltjes (duh), elastische draad en wat grotere kralen en zilveren toestandjes. Twintig minuten werk, tops.

Zinsbouw volgens Dochter en Yoda.

Dochter heeft de kunst van het praten al aardig onder de knie. Gezellig tatert ze er de hele dag op los. Hele verhalen passeren de revue. Niet gehinderd door enige kennis van de gramatica. Een voorbeeld: Ikke vallen, stoel hoog, baf, hard wenen, weeeiii, tut hebben, mama lief. Of: Koek krijgen ja. lekker vinden mij, ja!

Onlangs toen ik ging slapen murmelde ze nog in haar slaap: Buiten spelen ja, leuk vinden mij :-)

Goe zot!

Soms vraagt een mens zich af.

Gisteren liep ik te winkelen in een niet nader omschreven winkelcentrum aan de rand van Antwerpen, toen ik een leuk sms'je kreeg. F is geboren, het tweede kindje van bevriend koppel H en J. Ik zet mij neer om op één van de (toch wel) talrijke banken direct felicitaties terug te sturen. Stoppen daar plots aan de zitbank een al wat ouder echtpaar die hetvolgende ten hore brengen: "Ah, jammer zeg, zit er al iemand op "onze" bank." En ze blijven staan, en kijken me aan alsof ik het nu wel zal snappen en direct zou willen opkrassen. Ik gebaar van krommenaas en laat ze daar staan staan. De nijvere lezer vraagt zich inmiddels waarschijnlijk af of er misschien nergens anders plaats was, dat was er wel lieve lezers, overal rondom mij stonden lege banken.

Dat deed me terugdenken aan een eeuwigheid geleden, een voorval dat ik eigenlijk al bijna vergeten was.
Toen ik 16 was gingen we met wat vrienden naar zee. Ik geloof dat het De Panne was, maar ik ben niet meer zeker. In volle punk-new wave tijd waren we een toch wel kleurig gezelschap, maar heel braaf dat wel :-)
We besloten om ons (we waren met een man of 10) direct maar op het strand te zetten, ondanks het schitterende weer lag het er zo 's morgens vroeg zo goed als verlaten bij. Een paar wandelaars, hondenuitlaters, joggers en wij.
Toen er plots een jonge mama, compleet met buggy, peuter en kleine baby, bij ons stopte en ons aansprak. Ze vroeg heel beleefd of wij van "haar" plaats wilden weggaan omdat dit nu precies de plaats was waar zij elke dag met haar baby en peuter vertoefde. Wij vertelden haar dat het strand zo goed als leeg was en ze toch gewoon een paar meter verder kon gaan zitten of zelfs bij ons als ze dat graag wilde. Daarop zei ze ons dat ze nu toch wel de politie ging waarschuwen over ons onbeleefde gedrag ...

We hebben niets meer van die vrouw (of de politie) gehoord. Goe zot, dat wel.

Nog blog.

Jawel hoor, ik ben niet meer te stoppen, nog een blog.
U vraagt zich waarschijnlijk af hoe ik deze twee blogjes zo goed (ahum, ahum) zal kunnen onderhouden? Wel, lees voor uwzelf, hier dus, en liefst vanaf het begin, en leef mee.
Dankuwel.

Bel me!

In mijn leven gebeuren niet zo snel spectaculaire dingen, maar toen ik een tijdje terug het volgende verhaal vertelde aan deze huisvrouw, zei die direct: "Ooh, dat moet je bloggen!" Dus hierbij.

Een paar maanden geleden begaf ik me met Dochtertje naar Bonneke en Bompi, dat wil dus zeggen dat ik een kort stukje over de gruwelijk Antwerpse ring moest. Die zat naar goede gewoonte weer eens overvol, dus nam ik de singel.
Alles ging goed tot we weer vast zaten vlak na Berchem-station. Ik zucht eens en kijk achter me naar Dochtertje die zich wel lijkt te amuseren met haar baby-pop. Daardoor krijg ik de (niet onknappe) man in het oog, die in de auto naast me ook in de file zit. Hij draait eens met z'n ogen en doet een handgebaar naar mij dat zoveel wil zeggen als: "Allez, het is weer klaar op de singel, we zitten weer vast". Ik doe iets terug in de stijl van: "Ja, inderdaad, stom verkeer zeg."

Waarop de man zich even bukt en iets neemt (in z'n handschoenkastje?). Prompt laat hij (al breed glimlachend) een papier zien waarop in grote cijfers, zijn (vermoedelijke) telefoonnummer staat. En maakt er nog het gebaar "Bel me" bij.

Nu vraag ik me de volgende dingen af ... wat brengt zo iemand om dat te doen? Verwacht hij nu dat ik een wildvreemde ga bellen? Wanneer heeft hij dat papiertje gemaakt? Was het zijn eigen idee, of is het een nieuwe rage? En vooral ... zou er ooit iemand daar daadwerkelijk op ingaan en dat nummer bellen?

Voor alle duidelijkheid, ikke niet.