Bel me!

In mijn leven gebeuren niet zo snel spectaculaire dingen, maar toen ik een tijdje terug het volgende verhaal vertelde aan deze huisvrouw, zei die direct: "Ooh, dat moet je bloggen!" Dus hierbij.

Een paar maanden geleden begaf ik me met Dochtertje naar Bonneke en Bompi, dat wil dus zeggen dat ik een kort stukje over de gruwelijk Antwerpse ring moest. Die zat naar goede gewoonte weer eens overvol, dus nam ik de singel.
Alles ging goed tot we weer vast zaten vlak na Berchem-station. Ik zucht eens en kijk achter me naar Dochtertje die zich wel lijkt te amuseren met haar baby-pop. Daardoor krijg ik de (niet onknappe) man in het oog, die in de auto naast me ook in de file zit. Hij draait eens met z'n ogen en doet een handgebaar naar mij dat zoveel wil zeggen als: "Allez, het is weer klaar op de singel, we zitten weer vast". Ik doe iets terug in de stijl van: "Ja, inderdaad, stom verkeer zeg."

Waarop de man zich even bukt en iets neemt (in z'n handschoenkastje?). Prompt laat hij (al breed glimlachend) een papier zien waarop in grote cijfers, zijn (vermoedelijke) telefoonnummer staat. En maakt er nog het gebaar "Bel me" bij.

Nu vraag ik me de volgende dingen af ... wat brengt zo iemand om dat te doen? Verwacht hij nu dat ik een wildvreemde ga bellen? Wanneer heeft hij dat papiertje gemaakt? Was het zijn eigen idee, of is het een nieuwe rage? En vooral ... zou er ooit iemand daar daadwerkelijk op ingaan en dat nummer bellen?

Voor alle duidelijkheid, ikke niet.